Benim tiklerim var. Özellikle stresli veya uykusuzsam mimiklerimi kontrol edemiyorum. Sürekli hareketlerde bir es vermeye ihtiyaç duyuyorum, bunu birazdan açacağım.
Mobilya sattığımız günler. Sabah arabayı internetten sattığımız mobilyalarla doldurup müşterilere tek tek bırakıyoruz. işi de büyütmüşüz küçük bir atölyemiz var, sorunlu mobilyaların ufak tefek işlerini orda çözüyoruz, zımpara gibi.
Ben 22 yaşında, kafayı yazarlığa sanata sepete takmışım ama aşk bu ya bu mobilyacı çocuğa çok aşığım hem biraz yazıp hem de gündüzleri onunla birlikte mobilya işi yapıyorum. Zımpara yapmayı öğretiyor bana o sabah. Şöyle şöyle götüreceksin işte zımparayı ama dikkat et elini kesme vs diyor. Yalnız bir sıkıntı var ben geceden biraz da içtiğim için uykusuzum. Zımparayı iki kere götürsem geri getirirken bi tekliyorum. iki saniye donma ihtiyacı hissediyorum, obsesyon. içten içe de utanıyorum, utanır benden, deli sanar diye ama mümkün değil donuyorum öyle bi iki saniye sonra işime devam ediyorum.
Bi baktı bana. Fark etti ve dedi ki “Ya sen o iki saniye donuyorsun, başka bir evrene gidiyorsun. Sanatçıların gidebildiği bir yere gidiyorsun sanki sonra dünyaya geri dönüyorsun ne güzel.”
Benden utanır mı diye endişe ederken onun bu yorumu yazar olma hayali kuran bana çok iyi gelmişti. Sonra hiç utanmadım tiklerimden.
Şimdiyse, ben yazarım, o evli ve çocuklu. Tiklerim hala var ama donmuyorum.
