simdi ben itu sozlukte yazıyorum. nam-ı diger instela.
yılllardır sosyal medya sozluklerinde butun mesaj fasilitelerim kapalıdır. kibirden degil. ben insanlardan korkuyorum. o yuzden. ama instela da mesaj kapatma ozelligi yoktu.
bir cocuk her sabah mesaj atamaya basladı. ama her sabah. her gun. bazen gokyuzu fotografı atıyor, gunaydın diyor. bazen deniz fotografı atıyor, gunaydın diyor. bazen cicek fotografı atıyor, gunaydın diyor. insanın icini acıyor yolladıkları. bu boyle 5 ay boyunca surdu. her gun gunaydın mesajı geldi bana. ben cevap vermiyorum.
bir gun mesaj attım:
-senin benle derdin ne dostum? neden kafayı taktın bana?:)
sonra mesajlasmaya konusmaya basaladık.
birkac hafta konustuk. ardından karakoy de bir kahve ictik. boyle yakısıklı, beyfendi, tatlı bi cocuk. acayip bir "atraction" hissettim ilk bulusmamızda. boyle 3-4 saat non stop konustuk, olaysız evlere dagıldık.
birkac hafta sonra gene bir kahveye bu sefere fındıklıda bulustuk. sohbet muhabbet. beni tramwaya bıraktı ben eve donerken. sarıldı veda ederken. ben sarılırken "su an o guzel goguslerin bana degiyor" dedi, hem cok utandım hem de icim gıcıklandı.
aradan birkac hafta daha gecti. cengelkoy cınaraltı kahvesinde bulustuk. sohbet muhabbet. deniz gunes. beraber vapura bindik. dolandık. o kadar romantikti ki.
bu surecte hep telefonla konusuyoruz ama.
bir gun telefonda dedi ki: "kendime saklıyorum ama artık soylucem. seni cok arzuluyorum." gene benim icim bi gıcıklandı.
velhasılı bir gun ben ona nasıl kucukken herkesin bana cok guzel bir kızsın dedigini ama kimsenin ne kadar zeki kulturlu demedigini, kızlarımızı cok yanlıs buyuttugumuzu anlatıyordum. bana dedi ki "keske aynı lisede olsaydık. ben o zaman cok yalnızdım. sen olsaydın yalnız hissetmezdim ve ben sana ne kadar zeki bir kız oldugunu her gun hatırlatırdım."
bum!orda tam anlamıyla asık oldum iste:)
