sis bulutlarıyla çevrelenmiş bir mahallede, tamamen karanlığa gömülmüş bir apartmandaydım.
ne bir kuş cıvıltısı, ne otomobil, uçak sesi, ne de rüzgarın uğultusu, en ufak bir ses emaresi dahi yoktu çevrede.
tek başımaydım.
yıkılmak üzere olan harabe bir apartmanda, kanalizasyon borularının arasında bir yanıp bir sönen is kaplı lambayla aydınlanmaya çalışan ve halen ankesörlü telefon kullanan esrarengiz bir aile karşıma çıkmıştı.
