Bir kesinlik. Korkmanın yersiz olması gerekiyor. Gelip bizi bulacak ve alacak. Güzel sevgilimizi de, yakışıklılığımızı da, paramızı da dinlemeden hayatımızı emip götürecek.
Son 20 senedir ne yaşadığımı anlayamıyorum. Pozitif bir şey hissedemiyorum. Hayaller ve umut da kandırmaca. Artık dini inancım da yok. Beni duyması sorun değil, zaten duyulmamaya alıştım da keşke kiev ve gazze’ de çocukların ölmesini engelleseydi…
Gamsız, saygısız, ince düşüncesiz insanların mutlu olup hava attığı salak bir gezegende bin tane saçmalık içinde boğuluyorum. Bazen şu mal tiplerden birine tekme tokat dalsam mı diye düşünüyorum. Olmuyor çünkü vicdanım var.
Bu sevimsiz saçmalık ve aptallık yığınında her gün boğulacağım ve kimse beni anlamayacak. Bu da ölümdür.
