Akıp giden zamanda hayatla ilgili yapmış olduğum tespit şudur:
Hiç kimse hayatı bir peri masalı edasında yaşamıyor. O yüzden bazı şeylerin olması da olmaması da olup sonradan bozulması-değişmesi vs. de normaldir.
Gün geliyor en sevdiklerimizden nankörlük görebiliyoruz. Çok severek kurulan yuvalardan, yaşanan büyük aşklardan, aşk sandıklarımızdan geriye ne kaldı; ya da bir şey kalacağının garantisi var mı ? Yok.
Bir anne bile yavrusuna zarar verebiliyor, evlat denen şey hayırsızın önde gideni çıkabiliyor. Her hikaye mutlu bitmiyor. Hatta bazısı da yarım kalıyor. Yıllarca süren stabilite bir dakikada bozulabiliyor. Tüm bunların hepsini normal karşılamak gerektiğine inanıyorum.
Anladım ki hayat tam da böyle bir şey. Her an her yerden kayabilirsiniz. Düşebilirsiniz. Elbette iyi şeylerin olma ihtimali de aynı şekilde mevcuttur. Ama esasen hayatın kendisinin pek de iyi olduğunu düşünmüyorum. Buraya mutlu olmak için geldiğimizi de. Yani amacımız bu olamaz. Size de çok saçma gelmiyor mu?
Öyleyse hakikat olan şey daha derinden gelen bir şey olmalıdır. Ama tam da buraya gelince tıkanıklık yaşıyorum. Benim derinimde ne var bilmiyorum. Yaratıcıdan mı beklemeliyim hakikati, yoksa kendim mi bir hakikat bulmalıyım- edinmeliyim- bilmiyorum. Tek bildiğim değişmeyen ve daima benimle olan bir şey olduğu.
