bende de vardı. bir yığın bahane sıralardı. yok çalışma şartlarım el vermiyor, yok ailemin durumu şu an kötü, yok maddi sıkıntım var ( haftada bir arkadaşlarıyla şehrin en lüks yerlerinde yemek yerdi) , yok şu an zamanım yok diye durmadan bahane anlatırdı. ayrılırkende böyle bir destan dolusu mesaj attı. zaten bahane arıyordu. ayrılık nedenide sırf üste söylediklerim tartışma falan olmadı aramızda. hatta keşke beni başka hayatta tanısaymış falan klişesine bile girdi.
bırak 10 günü 1 hafta sonra başkasıyla yemeğe çıkmış meğer. sonrada yemeğe çıktığı kişiyle sevgili olarak gördüm. Gerçi ayrılmadan önce de şüpheleniyordum. böylece haklı çıktım .
arkadaşlar aldığım bir ders var, ne uğruna olusa olsun ki yalnız kalmak da dahil size uymayan bir insanı düzeltirim, değiştiririm, bana böyle davranmaz, ben onun için farklıyım diye hayatınıza almayın erkek- kadın farketmeksizin. Hele ki hayatı sırf kendi etrafında döndüğünü düşünen, kendi hatalarına bahaneleri kolayca bulan, sürekli mağduru oynayan kişilerle daha başlamadan kaçın. Ben ilk hatasında affetmiştim şu an işler öyle bir sarpa sardı ki çıkamıyorum. Sorunlu insanları düzeltirim diye uğraşmayın düzeltemezsiniz, sizinde dengenizi bozarlar. sevgiyi ne hak etmeyene, ne çabalamayana bedavadan vermeyin.
edit: ondan da ayrılmış, maalesef aynı işyerine çalışıyoruz ve şuan ofisteki başka yeni gelen bir çalışanla flört ediyor gözümün önünde. sanırım ben topluma ait değilim. hatırası var diye 5 kuruş etmeyecek eşyayı bile saklıyorken insanlar kendileri için en ufacık şeyde başkalarını satabiliyormuş.
