bugün yakınlarımda akşam için restorana yer ayırtırken duydum. oysa ben bir yere gidelim dediğim zaman zamanım yok diye bahane uyduruyordu. ayrılır ayrılmaz birini bulmuş. zaten şüpheliniyordum benleyken de, şimdi şüphelerim doğru çıkmış oldu.
ne biliyim her seferinde alışırım diyorum ama o kafadan aşağı kaynar sular dökülmesi meselesi her zaman oluyor. uzun zamandır umutsuz ve depresyondayımda. gerçi o da biliyor bunu ve hiç umrunda olmadı. beni en çok üzense artık hayatta gerçek sevgi aşk gibi şeylerin olmadığına inanmaya başlamam oluyor. sanırım giderek birgün mutlu olucam herşeye rağmen yalanına artık inanmıyorum. oysa ki bu yalan beni hayatta tutan tek şeydi.
