Bugün sana veda etmeyi çok istedim, çok istedim ama yapamadım. Veda etmeyi istediğimden çok yanında olmayı istedim çünkü. Her göz kirpisimda tüm benliğimle bunun hayaliyle var oldugumu hissetmisken bu duygunun agirliginda ezildim. Düşündüm saatlerce düşündüm. Düşünmemek için uğraştım fakat bunu da başaramadım. nasıl oluyor da söz konusu sen olunca mantigimdan bu kadar uzaklasabiliyorum? Nasıl oluyor da hislerim bu kadar ele geçirebiliyor zihnimi? Yaptığım, düşündüğüm, hissettiğim her şeyde sadece duygularim hakim, asla mantığımi dinleyemiyorum bana ne yaptın? Ben yıllardır aşmaya calistigim bu duyguya nasıl kapıldım? Çok istedim ki bir gün olsun ve önünü sonunu, vicdan azabı, doğrusunu yanlışını düşünmeden kalabileyim yanında. Bugünki aklımla, 12-13-15(her neyse sayamiyorum artık) yıldir degisemeyen hislerimle kalabileyim yanında.ama yetmedi bize sadece sevmek ne ben senin hayal ettiğin kişi olabildim ne de sen bana bir adım yaklasabildin. içimden şelale olup sana akan bu duyguya bu kocaman aşka ragmen hala "biz" olamamak ve olamayacagimjzi bilmek çok can yakıcı. Bu acıya rağmen sana koşmak istiyorum, terliklerimle gelmek istiyorum sana Leyla'nın mecnuna koştuğu sahne gibi. Peki ya sonra? Bazen sonrası hiç önemli gibi gelmiyor bazen sadece anı yaşamak istiyorum. Sonra elini tutup sokaklarda gezmek yüzümde minik bir tebessümle, yorulunca dinlenmek başımı omzuna koyabilmek istiyorum. Ve senin yorgun olmamani istiyorum... Artık çok geç her ikimiz için de biliyorum her şey için çok geç ama sezen doğru söylüyor "nerde bende o yürek, yardan cayacak?" Ama sezen bir çok şeyi daha doğru söylüyor "geldim yarım kaldım yarım ertelendim hayattan bugün olmazsa yarın..."
Sanki bir parçami sende bırakmışım taa yıllar evvelinde gibi, tamamlanamiyorum gibi. Ama yanında olunca da hep bir şeyler eksik ama en güzeli ne biliyor musun? Senin yanındayken sen varken kendimi evime geri donmusum gibi hissediyorum. Çok tanıdık çok güvende çok mutlu, Hiçbir şey anlatmama gerek yokmuş zaten her şeyi biliyor ve anliyormussun gibi aradan yıllar yıllar geçse bile kaldığım yerden devam edebilirmisim gibi üstelik. Bu ne büyük lukstur . işte icimden sana akan bu ve dahası da olan kocaman kocaman duygulara rağmen... Olmadı, olmamıştı, yine olmaz olmayacak ikimiz de biliyoruz.
Biliyorum ki sende böyle bir duygu yoğunluğu olması mümkün değil, canımı yakan o kadar çok şey var ki zihnimde binlerce düşünce ... Hepsinin ucu ya sana değiyor ya bana. Günlerdir senden başka tek bir şey düşünemiyorum. Çok istiyorum bu duygudan uzaklaşmayı lanet olsun yapamıyorum. Kendime bile itiraf edemesem de seni hala ve hep çok çok çok... Beni sensiz bırakma ne olur? Çok özledim...
