bizim isbası 7:30 da. 6:00 civarı evden cıkıyorum.
simdi dus, kahvaltı, giyinmece.
ise ne giysem diye dusunuyorum su an sadece valla.
kucuk kız cocugu gibi kırmızı kirazlı kupeler aldım haftasonu. ihih.
kupelerime uyumlu kırmızı bir elbise cakayım diyorum.
ojelerimi de degistirmem lazım. gidim kırmızı oje surim simdi.
bunları dusunuyorum.
ama size soyle bir sey de anlatabilirdim:
birazdan otobuse binicem. otobuste sardalya kutusunda sıkısmıs gibiyiz. nefes alacak yer yok. ise gitmek, ekmegimi kazanmak icin bu cile reva mı? sabahın altısında yollara dusuyorum. hayat cok zor.
kıssadan hisse:
iki hasta hastanede yan yana yatıyormus. teki cam kenarındaymıs. her gun yanındaki adama camdan gorduklerini anlatıyormus: kosan cocuklar, yuruyuz yapan sevgililer, pembe erguvanlar.
anlatıyormus da anlatıyormus.
digeri de heves ve umutla dinliyormus.
anlatan vefat etmis.
digeri hemsireye hevesle beni cam kenarına alın demis.
cam kenarına almıslar.
cam duvarmıs.
megersem anlatan adam yanındaki mutlu olsun diye masallar anlatıyormus.
hayat oldugun yer olmadı. oyun asla elindeki kartlar olmadı. onlarla ne yaptıgın, bakıs acın oldu:)
gupgunaydın bebekler, gencler ve kendini genc hissedenler!
