hayatımın bosanmadan onceki kısım ve bosanmadan sonraki kısım olarak ikiye ayrılıyor.
bosanmadan sonraki kısımdan konusmak daha anlamlı geliyor. oncesi cok uzak zira.
bosanma depresyonum cok kanırta kanırta gecti benim. cok huzunluydum. cok depresyondaydım. hicbir seye enerji bulamıyordum.
bosandıktan 4 sene sonra ilk defa hayatıma biri girdi. melek gibi bi cocuk. dunyanın en tatlı adamı olabilir. ama cok gelgitleri vardı. aniden arazi olur, bir hafta sona kapıya gelir, ozur diler. iliskimiz bir sene surdu, abartıyorsam serefsizim sekiz defa filan boyle bi hafta ayrılıp barıstık. bana hep diyordu ki "sen melek gibi kızsın. bazen seni cok uzuyorum. ozur dilerim. arada gelgitlerim tutuyor." ben melek melek, sadık sadık hep onu bekiliyor, donunce hic trip atmıyordum. diyordi ki "hayatıda tanıdıgın en huzur veren kadınsın."
velhasılı en son bana geldi, artık ufaj ufak beraber yasamaya baslasak nasıl guzel olur dedi. ben sevindim. evden cıktı. her yerden engelledi. birkac gun sonra ikinci intihar denemem oldu o uzuntuyle. su an bakıyorum da ne gereksizmis benim yaptıgım. yani deger mi canıma?
velhasılı aradan bi 8-9 ay gecti. baska bir cocuk girdi hayatıma. 2 senedir uzaktan kesiyorduk zaten. dream coming true idi benim icin:) cok seker cocuk. zehir gibi zeka. enerji. duygusal. iliskimiz bir sene surdu. bana "huzurumsun, sana kosarak geliyorum" diyordu. bi gun aniden "benim hayatımda biri var" dedi, gitti. o kadar uzuldum ki.
aradan bir hafta gecti yeni sevgilim hayatıma girdi. gercekten onu gorevi en basta ask acısı cekmemi saglamaktı. 2,5 sene beraber cicek gibiydik, sonra cesitli ısrarla zararlar verdi bana son donemde. ayrıldık. o da sagolsun "dort dortluksun, senin gibisinin bulamam" diyordu. istesem cok saglam ask acısı cekerdim. ama izin vermedim. kendimi kontrol ettim.
ben soyle dusunuyorum. hayatının askı yenında olur. bir insan bi sekilde yanında degilse hayatının askı degildir. hayatımın askı olmayan biri icin uzulemem.
