Yeniden geldim, sözlük. Bugün sabah hastaneden taburcu oldum ve şu anda evdeyim. Kaç gün sonra ilk kez pc karşısındayım. Bu sefer pc karşısına her zamanki siyah renkli sandalyemde değil, tekerlekli sandalyeme oturarak geçtim. Ne kadar üzücü, değil mi? Bir gün tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyacağımı nasıl bilebilirdim? Aslında bacaklarıma bir şey olacağını düşünmüştüm. Çünkü 3 haftadan daha kısa bir sürede iki kez merdivenden düşerek bacaklarımı yaraladım. Ama bu duruma düşeceğimi hiç düşünmezdim. 5 Mart sabahı geçirdiğim felç, aklıma gelmeyen her şeyi yaşattı bana. O günü her hatırladığımda tüylerim ürperiyor. Konuşmak istedim, konuşamadım, yürümek istedim, ayağa kalkmak istedim ama bacağım öylece kaldı yerinde. Korkunçtu. Yaşadıklarımı kabul edemiyorum. Hasta olduğumu ve bu lanet araca muhtaç kaldığımı kabul etmek istemiyorum. Ailem bile olsa birinin bana bakması zoruma gidiyor. içten içe çok kötü oluyorum, üzülüyorum. içimde kimseye anlatamadığım, anlatmak istesem de kelimelerin yetmeyeceği kadar büyük bir acı ve üzüntü var. Ayrıca kırgınım. Çoğunlukla "o"na. Ona ve onlara verdiğim değere, gösterdiğim ilgiye ve her şeye rağmen hala bu kadar çok sevdiğime üzülüyorum. Ancak ne kendisi ne de diğerleri bunları hak etmedi. Bazı insanlar sadece hayal kırıklığıdır. Bunu geç de olsa anladım. Yaptığım tüm hataların farkına vardım, bir daha tekrarlamamak üzerine..
