Demirel'in liderliğindeki hükümetler, serbest piyasa ekonomisinin yaygınlaştırılması, özelleştirme politikalarının uygulanması ve uluslararası sermayenin ülkeye çekilmesi gibi neoliberal politikaları desteklemiştir. Bu politikalar, Türkiye'nin ekonomik bağımlılığını artırmış, yerli üretimi ve işgücünü zayıflatmıştır. Aynı zamanda, gelir adaletsizliğini artırmış, zengin ile fakir arasındaki uçurumu derinleştirmiştir.
Demirel dönemi, işçi sınıfı ve emekçiler açısından da zorlu bir dönem olmuştur. Özellikle özelleştirme politikaları ve sendikaların zayıflatılması, işçi haklarının erozyona uğramasına ve işçi sınıfının gücünün azalmasına neden olmuştur. Bu durum, işçi sınıfının yaşam koşullarını olumsuz etkilemiş ve sosyal eşitsizlikleri artırmıştır.
Diğer yandan, Demirel'in dönemi, Türkiye'de siyasi istikrarsızlık ve çalkantıların yaşandığı bir dönemdir. Özellikle 1970'lerin sonlarından 1990'ların başlarına kadar olan süreçte, siyasi gerilimler artmış, askeri müdahaleler ve darbe girişimleri yaşanmıştır. Bu durum, demokratik süreçlerin zayıflamasına, insan hakları ihlallerine ve siyasi baskılara yol açmıştır.
Süleyman Demirel'in politikaları ve liderliği, kapitalist sistemin Türkiye'deki hegemonyasını güçlendirmeye ve emperyalist güçlerin çıkarlarına hizmet etmeye yönelik olmuştur. Bu nedenle, Demirel dönemi, kapitalist sömürü ve baskının derinleştiği bir dönem olarak değerlendirilebilir.
