türkiye'de insanları yanlış zamanda meslek seçmeye zorlamaktan kaynaklanır. daha 17-18 yaşında ne oldun delisi, hormonların azmaya başladığı bir zaman aralığında "söyle bakalım alican, bilmem kaç yüz puan çektin nereyi yazacaksın?" diye sorulur. alican ise "ııı şeyyy ne biliyim işte neresi oluyorsa olsun." der. sanki manava iyisinden bir kilo domates ver diyoruz. biraz işin içine "ya ben istanbul'da/ankara'da/izmir'de okumak istiyorum" diyerek bölüm değil il seçimi yapıyoruz. sonra okul başlıyor. birden duruyorsun ve diyorsun ki "lan lan ben nerdeyim? benim hayallerim bunlar değildi. gerçi hangi ibne hayallerde yaşıyor ki?" diye sorgulamaya başlıyorsun.
yıllar geçiyor. haliyle çalışma isteği minimum, okulu bırakma isteği maksimum. durmadan içten içe bu sene bırakırım ben okulu demeler, sayıklamalar... en sonunda ailenin karşısına çıkıp; "olmuyor işte. bu hayat benim ve ben bu okulu bırakmak istiyorum." diyorsunuz.
hikayem tam olarak gerçek bir hikaye olup, kendimi anlattım. en sonunda aileme söyledim. şuan oturup öss derdine sardım tam olarak 5 yılın sonunda. kolay değil inanın. hele ki anne babaya söylemek tam olarak bir göt isteyen durum ama bazen kaybedecek bir şeyiniz yoksa, dibe girmişseniz her şeyi göze alıp bir cesaret madalyası alacak kadar cesur yürek modeline bürünebiliyorsunuz. herkese tavsiye eder miyim? tabi ki etmem. gerçi ben de hala okuldan kaydımı sildirmedim. sanırım biraz daha erteliyorum gerçeklerle iyice yüzleşmekten. eğer öss'ye şuan hazılanıyorsanız öncelikle ne okumak istediğinize karar verin. ne biliyim gidin üniversiteye, fakültelerdeki öğrencilerle konuşun. orda okursanız nelerle karşılaşacağınızı bilin ve bunu yapıp yapamayacağınıza karar verin. öss bir şekilde atlatılıyor ama sonrası... gerçekten daha çok acıtabiliyor canınızı. hem maddi hem manevi... benden size dost tavsiyesidir. hadi şimdi soru çözün biraz.
