böyle anlamsızlık, saçmalık, can sıkıntısı dolu tuhaf bir süreçte insanın aklında arada sırada belirmemesi imkansız olan düşünce.
hele bizimki gibi çoğu şeyi söyleyemeyip içimize attığımız, ekonomik açıdan zorlandığımız, ağız tadıyla tatil yapamadığımız, istemediğimiz mültecilerin aramızda daha da artarak dolaştığı bir ülkede depresifseniz, neden yaşamaya devam ettiğinizi sorguluyorsanız bu düşünce daha da sıklaşır.
üstelik bazı şeylerin çözümü yok. mesela 35 yaşında olup 20 yaşında bir kızla çıkıp yatamıyorsun çünkü toplum bunu hoş görmeyip kınıyor. yani senin söz hakkın yok. uğraşayım, bir yerlere geleyim diyorsun, bir kapı açması, işaret vermesi için Allah' a yalvarıyorsun hiçbir şey olmuyor. hele bir de umutsuz ve karamsarsan sana tek iyi gelen uyumak olmuyor.
ne intihar edebiliyorsun ne de hayattan keyif alabiliyorsun. kimsenin ne istediğini umursamadığı bir saçmalıkta boğularak dibe gidiyorsun.
bu hayatı sevmiyorum ve bu şartlar altında bir ışık göreceğimi tahmin etmiyorum. iyimser olamadığım için özür dilerim ama yalan söyleyemem.
