Fark ettim de ne zaman bir şey için üzülüp sıkılsam sonu annemi düşünürken bitiyor. O üzüldüğüm şey için değil de annem için salya sümük ağlarken buluyorum kendimi.
Güzel annem benim, canım annem. Hayatımdaki koskoca insan yığının içinde bütün kalbimle güvenebildiğim, huzursuz olduğumda yanında huzur bulduğum ve konuşmama gerek kalmadan beni anlayan en değerli hazinem. Ama hâlâ daha kıymetini bilemiyorum onun, üzülmesine engel olamıyorum.
Düşünüyorum da bazı şeyler daha farklı olsaydı nerelerde olurdu şimdi kim bilir. Saçma salak insanlar yüzünden üzüntüden hasta olmazdı en azından. Neden böyle oldu?
