Tatsız, tuzsuz, anlamsız, saçma, heyecansız gün.
Zaten son 15 senedir gerçek anlamda pozitif bir duygu hissetmedim.
8 sene önce annemi kaybedince hayat daha tatsız tuzsuz oldu.
Uzun süredir tanıdığım bazı kişiler her fikrime karşı fikirle muhalefet ediyor.
Kadınlar beni itinayla siktir edip başkalarıyla yatıp çıkıyor.
Sürekli başkalarının şişkin egolarını ve mutlu ilişkilerini izliyorum.
Ekonomi sağolsun seyahat keyfim bitti, sıra sigaraya geldi.
Tatil iyice zorlaştı bu ekonomide.
Öfke ve umutsuzluk doğal hayatımın bir parçası oldu.
Zamlar, deprem korkusu, depresyon, kadın tripleri, dost kazıkları derken çıldırma noktasına geldim.
Bazı tuhaf ve saygısız tipler de yanında kadın olunca imparatormuş gibi gereksiz bir kibir ve havayla dolaşıyor.
Bir günümün özetidir boktan sıfatı. Zaten evden çıkmadan kafamdan geçiriyorum: “ bakalım bugün nasıl bir saçmalıkla karşılaşacağım ? “
Not:yazmayı unuttum. insanlardan uzak yaşamaya başladım ama şu dönüp ısrarla ve uzun uzun bakma hevesinin üzerimde denenmesinden kurtulamadım. Ben göz teması kurmamak için çaba gösterdikçe insanlar inadına dik dik bakmaya devam ediyor. Allah’ a bir umut ışığı için yalvardım ama hiçbir ışıkla karşılaşmadım. Bana küstü sanırım.
Ne diyebilirim ki ?
