biz, kapitalizmin insanlığa dikta ettiği gibi özerk, bağımsız, atomize, safi bireysel varlıklar değiliz. her birimiz vücudu meydana getiren hücreler gibiyiz. birbirimize muhtacız. tıpkı aciz bir bebeğin anne sütüne, babanın koruyuculuğuna ve anneyi beslemesine ihtiyaç duyması gibi. aynı besin bir dokuya nasıl ki eşit miktarda dağılmadığı vakit ölüm gerçekleşirse aynısı toplumlar ve devletler için de geçerli. hele ki zenginlerin bireysel arzularının küresel yıkımı, kıtlığı, açlığı ve susuzluğu tetiklediği günümüz dünyasında. bedenimize bakıp ibret alamıyor, hala sosyalizm karşıtı tezlere bel bağlıyorsak bu beyni ne diye taşıyoruz ki?
