gitmenin, geride bir şeyler bırakmanın hüznü olmayabilir her zaman. dönmenin, dönüpte görememe ihtimalinin gözyaşlarıdır belki.
yattığı yerden gözleriyle beni soruyormuş. telefonda 'gelmelisin' dediler. 'gelmelisin ve görmelisin onu'. belki son görüşüm olabilirmiş.
dersten nasıl çıktım, terminale nasıl gittim, hangi ara biletimi aldım hatırlamıyorum bile. 4 saat değil sanki 44 saat süren yolculuk boyu ağladım. kimseye aldırmadan, telefonunu kapat diyenleri duymayıp her dakika evi arayıp arayıp ağladım. ya ben gitmeden o giderse diye...
