fyodor dostoyevskinin başyapıtıdır diyebilirim. oldukça akıcı. benzetmeler, aforizmalar vb. mükemmel. bu kitabı okuduktan sonra gerçek bir kitabın ne olduğunu anlamaya başladım. karakterlerin belli durumlardan dolayı duygu ve düşüncelerini okurken insanın kendini bulmaması mümkün değil. kısacası en küçük nüanslardan da bahsediliyor. bu kitabı okuduktan sonra şunu anladım ki, kaç yüz yıl geriye gidersek gidelim, günümüz insanlarıyla o zamanın insanlarının düşünce ve duygularında hiçbir fark yok. aynı düşünce, aynı duygu. kitaptaki karakterlerin kendi kendine söylediği cümleler bile günümüz insanının kendi kendine söylediği cümlelerle örtüşüyor. okumanızı kesinlikle tavsiye ederim. kitabın okuyucuya vermeğe çalıştığı mesajsa şudur:
“topluma yararı olmayan bir insanı öldürmek günahtan daha çok sevaptır”.
tabii, dinen sevap mıdır bilemem ama, insan bu fikire hak vermeden de edemiyor.
