öldüğüne üzülmedim.
sevinme gibi algılanmasın, neden mi? kurtulmuş zavallı, ölüm çekilen çilenin son bulmasıdır. asıl üzüleceğiniz ve ille de üzülmek gerekirse bu ölen insanın geride bıraktığı çocukları torunlarını düşünüp ona üzülün. henüz bu sistemin ortaya çıkardığı sorunların etkisini yaşıyoruz ve bedelini ödeme aşama gelmedik. daha iyi günlerimiz, neyse...
yazacak çok şey var da... şimdi bana ruhsuz dersiniz, duygusuz dersiniz.
savaşlara, kıyımlara, ölümlere, yoksulluklara, adaletsizliklere bakıyorum; savaşta ölen çocuğunu eşini ailesini mezara gömen insan ağlıyor, geleceği yok olmuş insan gibi yaşam şartlarına sahip olmayan, adaletsizlik içinde çırpınan, yıllarca çalışmanın karşılığında karnını bile doyuramayan, yeterli sağlıklı dengeli beslenemeyen yokluk zorluk fakirlik içinde sadece nefes almaktan başka bir şeyi ifade etmeyen yaşama sahip olanların eleştirisi...
tüm bunlar bana bir şey ifade etmiyor. bu sistemi bu insanlar yarattı, destekledi ve sürmesine neden oluyor. sonuçlarına da katlanacaklar.
