Aşkın nur yengi vaktiyle “yalancı bahar” adıyla ne eser yaratmış. Bu eser benim için Balıkesir’i anlatan bir başyapıt. Ağır, derin, yavaş yavaş damara sızan bir içki gibi. her satırı ezgisine karıştıkça, sözleştikçe esrikleştiriyor…
Ömrümün yalnızca 2 senesini burada geçirdim ama sanki tüm hayat, öncesi/şimdi/sonrası tamamiyle Balıkesir’e ait gibi.
Öncemi unuttum, sonramı ise buraya adadım. Buralı olup sonradan yerleşenler Türkiye’nin en güzel yeri derken ne kastettiklerini zaman geçtikçe anlamaya başladım. Bana göre de şüphe yok ki Türkiye’nin en güzel şehri. Türkiye’nin her yerini gezdim ama buradaki rahatlığı, huzuru, görsel şöleni ve sıcaklığı hiçbir yerde bulamadım.
Aynı zamanda içimdeki huzursuzluğu hiçbir yerde buradaki denli şiddetli yaşamadım. insan en güzel şeyleri yaşadığı yerde ve kişide aynı zamanda cehennemi de yaşar.
Bu mevsimde gece yarısı ertesine varırken dışarıda havaya asılı kalmış hafif sisli havada, hatta tren garı taraflarında sigara içerek yürümek kadar güzel bir şey yoktur benim için.
Bir de ne kadar güzel, ay parçası gibi kadınları var. Altınoluk’taki doğulu istilasının sonucu olan çirkin suretlerden arınıp Balıkesir merkeze gelince gözüm gönlüm açılıyor. Yörük/Balkan karışımı sonucu bu sanırım. izmir kızları hikaye. Türkiye’deki tüm kadınlara bin basarlar şüphesiz. Annem ve “o’nun” kadar güzel bir kadına ömrümce rastlamadım o ayrı.
