insanı zamanla çok sevdiği mekanlardan bile uzaklaştıran gereksiz ve yorucu çaba.
yıllardır gittiğim bir mekan vardı. kafamı dinlerdim, yeni insanlar tanır, konuşurdum nadiren. bir gün 2 metrelik, bağırarak konuşan biri mekana geldi. başta ön/emsemedim, hatta tanıştık falan. ama masalar arasında sürekli dolaşıp, bağıra bağıra konuşup istediği masaya oturup mekan kendisininmiş gibi davranmaya başlayınca görmezden gelmeye karar verdim. bir süre böyle devam etti. bir gün geldi masamdaki kül tablasında mesaj verircesine sigarasını uzun uzun söndürdü. zamanla daha az gitmeye başladım, bir gün gitmedim, son üç haftada bir kere gittim o da arkadaşım çağırdığı içindi.
yani bu gereksiz çaba sadece sergileyen kişiyi antipatik ve yorucu yapmakla kalmıyor, aynı zamanda sizin huzurunuzu bozup öfkenizi parlatıyor. hiç tasvip etmem. yapanı da zerre sevmem.
