Yeğenimin yoğun bakımda olması. Duyduğum an çalışıyordum. Hiç böyle derin üzüntü hissetmemiştim. Telefonda aldım haberi mutfaktaydım ve iş çok yoğundu sipariş çıkarıyordum. Bütün sesler bir anda kesildi. Kalbim ağrıdı bi 5-6 saniye için bütün sesler kesildi sadece kalbimin hızlı atışını duydum. Vücudumda müthiş bir ağırlık geldi ayaklarım tutmuyordu sanki. Nefes nefese kaldım. Çıkmama 30 dk vardı. Şefe bir şey söylemedim çünkü söylesem nefessiz kalana kadar ağlayacaktım. Bıraktım önlüğü çıktım. Yol boyunca ağladım. Hiçmişim gibi hissettim. Hastaneye gittim. Herkes hastaneye girdi ben giremedim. Ablamın karşısında güçlü durmak istedim. 20 dakika kadar bi sağa bir sola boğazım yanana kadar sigara içtim. Tuvalete gittim defalarca yüzümü yıkadım. Çıktım yukarı ablamı görünce çocuk gibi ağladım.
Orda ablamın arkadaşları ve çocukları vardı. Çocuklara bilmiyorum neden bakamadım. Yüzü gülen çocuk görmek istemedim. Nefret ettim. Hiç bu kadar elim kolum bağlı ve aciz hissetmemiştim. Keşke ben onun yerinde olsaydım o sağlıklı kalsaydı dedim. Kafam darmadağın oldu. inanamadım kabul edemedim. Paramparça oldum.
