çevremde minimum insan tutuyorum. hiçbir şeyden çekinmiyorum üzülmesin kırılmasın demiyorum çünkü insanlar aşağılık ve bariz hatalarını görüp bunu değiştiremeyecek, aşamayacak kadar kendinin ve hiçbir şeyin gram farkında değil. bir insan aptalsa aptaldır iyi niyetliyse iyidir buna göre muamele. bu kadar basit. ailede, iş hayatında veya ikili ilişkilerde konuşulacak şey vardır konuşulmayacak şey vardır. konuşmaya ve tartışmaya değer görmediğim şeyler için kendimi yormuyorum. karışımdaki kişi için buna değer bir efor harcama olabilir ama beni aptal gibi hissettiren bir şey. tartışılacak şey benim için anlamsız ama karşımdaki için değer bir şeyse o kişi değersiz hissetmesin diyorum. bir kere olur iki kere olur ama kimse karşısındaki insandan onun için anlamsız olan tartışma veya konuşmaları sırf kendi için önemli diye devam ettirmesini isteyemez. sırf değerli hissetmek ve egosunu tatmin etmek için bu tür bir bencilliği yapamaz.
hayatımızda çok yüzeysel ilişkilerimiz var. hiç sorun değil. problem olan çok paylaşım yapıp içli dışlı olduğumuz insanlar. söz sahibi olmalarına imkan verdiğimiz insanlar. bunları çok iyi seçmek gerekir. beni zamanında dibe götüren şeylerin yarısı psikolojimse yarısı da söz sahibi olmalarına imkan sağladığım insanlardı. psikolojini iyi kötü toparlayabiliyorsun ama bozuk psikolojinle söz sahibi yapıp hayatından hemen atamadığın toksik insanları zor. zor durumda kaldığında bu insanlar edemedikleri doğru yanlış ayırtlarıyla seni daha da çok dibe götürüyor. sağlam psikoloji için hayatındaki tüm insanların ne konuda ne kadar söz sahibi olabileceklerinin sınırını çok net çizip bunu bilmelerini sağlamalısın.
