Birkaç sene önceye kıyasla çok iyi. Depresyonum tümüyle bitti nasıl oldu bilmiyorum terapi veya ilaç hiçbiri olmadan. Üniversitemi hala bitirmedim. Bilmiyorum bitirsem mi. Devam etmek istemediğim bir alan. Aşçılığa başladım bir italyan restoranında. Benim için çok iyi fırsat ve çalışmak benim için çok kafa dağıtıcı. Kendi tezgahımın ve tüm kontrollerin bende olması, taktir görmem ve gelecekte işsizlik gibi bir problemimin olmayacağını bilmek çok rahatlatıcı. işlerin böylesine iyiye gideceğini sanmıyordum.
Önceden geçmişi düşünüp çok düşürürdüm kendimi ama geçti bitti bu da iyisiyle kötüsüyle genç yetişkinlik evresinin bir parçasıydı diyorum. Kafam çok rahat. kaygısız ve kötü şeyleri düşünmeden yaşamak harika.
Kötü şeyler yaşanıyor ve bunu sürekli düşünmek o şeyi daha da kötü ve karmaşık, içinden çıkılamaz bir durummuş gibi düşündürüyor. Aslında çok düşünmemek ve özeleştiri çizgisini aşmamak lazımmış. Her şey bir şekilde iyiye doğru gitti benim için kendim ve potansiyelimden vazgeçmek aslında beni dibe götüren şeymiş. Bazen çok da düşünmeden tek bir adımla başlamak her şeyi yavaş yavaş yoluna sokuyor.
