bu acıyı ilkin rahmetli rafet dedemin vefatı ile tatmış idim. ne küçük sayılırdım ne de büyük. bir vefat haberine hıçkırarak ağladığım ilk zamandı.
o zamanlar sigaraya yeni yeni özenti oluyordum, bakkaldan makkaldan tek sigara aldığım zamanlar. haberi alır almaz kendimi evden sokağa attım ve mahallede bir apartmanın çevre duvarı üstüne oturdum. belki 8, 8-9 adet sigara yakmıştım üst üste.
sevdiğin bir insanın ölmüş olması, hiç bilmediğim bir şeydi. üzücüydü. fazlasıyla.
