türkiyenin en büyük futbol kuluplerinden birine konuk oluyorsunuz. soyunma odasında bile taraftarın sesinin baskın olduğuna eminim. zaten hiçbir galatasasaraylı futbolcu, bu deplasmanın zorluğunu ve üzerindeki baskıyı reddetmiyor, bunu da açıkça ifade ediyor. tabi bunu söylemenin zorluğu da ammenna..
lakin,
iki tane mahalle takımından bahsetmiyoruz. dünyanın en büyük takımlarına deplasmana gitmiş bir takımın, orada tarihte az raslanır başarılar almış bir takımın futbolcularından, şanlı tarihi olan bir camianın futbolcularından bahsediyoruz.
onlar insan evet. ektkilenecekler. aksi taktirde robot ya da cylon olurlardı.
futbol takımlarının da bazı zaafları vardır. bunlar açıkça istatisliklerde çıkarlar. mesela türkiyenin genel anlamda en başarılı futbol kulubudur galatasaray. ve ikinci en büyük olana çoğunlukla yenilir. ikinci en büyük olan kupa fakiridir en büyüğe göre. üçüncü olan da ikinciyi yener genelde. birinci de üçüncüyü.
sonrası, aşcı başçivana, başçivan uşağa, sonra hepsi uşağa vs..
eski nesilin bazı hataları olabilir, şu anki gençliği, futbol taraftarını daha bir kaliteli buluyorum. fenerbahçeyi galatasaraydan, galatasarayı fenerbahçeden ayıramayız. bence gurur da duymalıyız. bir galatasaraylı olmak, fenerbahçeye yenilmek inanın çok da üzmüyor beni. çünkü hep oluyor. fenerbahçelilerin de mesela kupa alamadıklarında çok fazla üzüldüğünü sanmıyorum. alıştık artık bunlara. beşiktaş da fark yemeye alıştı avrupada, hep böyle değil, ama böyle bir imaj var.
asıl mutluluğa gelince (şampiyonluk, birincilik dışında);
mesela kadıköyde fenerbahçeyi yensek,
fenerbahçe türkiye kupasını alsa (mesela bu sene),
beşiktaş daha sık şampiyon olsa,
inanın çok daha mutlu oluruz.
türk futbolunun (beğenirsin-beğenmezsin) böylesine bir denge içinde olmasına bayılıyorum. sivasi da çok sevdiğimi belirtmeliyim.
yani kısacası; durumları acıansı falan değildir. yani kimsenin değildir.
