babamın küçükçekmece istasyon üstünde cennet'e çıkan yokuşun başında evi vardı,teyzemler otururdu.
geçenlerde mezarlığa gittim tepeüstü mezarlığı,dedem, annemin annesi orada yatıyor ,neyse ziyaret sonrası marmaray'a indim ,insan özlüyor sokağa bakayım dedim yemin ederim evin olduğu sokak yok olmuş ,göl -tren yolu -sahil- firuzköy-gölün karşı kıyısı manzaralı evdi. ev dedi isem tek katlı bahçeli bir müstakil ev.
zaten istasyon yada otoyol'dan firuzköy tarafına bakınca koca yüksek binalara sinirim bozuluyor.
gelelim fasulyeye ,annem ismimi de firuzköy'e ithaf olarak koymuş o kadar severmiş orayı.
benim anlamadığım nasıl bir insan topluluğuyuz canım kentin içine sıçmışız.
inanın böyle bir millet yok dünyada. new york örneği var ,beton yığını dersiniz ama öyle güzel ilçeleri,kasabaları var ki new york'un 200 yıldır korumuşlar dokuyu.
anlattığım ev küçükçekmece'de acayip güzel evdi. lüks falan değil. kagir bina ama bahçesi odaları düzgün yapılmış,görseli güzel..korunsa imiş tabi babam sattı sonra,geç dönem tarihi bina olarak kayıt altına alınırmış.
demek ki bizde iş yok,sonra vandal-barbar denilince kızıyoruz.
