çevrendekilere o kadar fazla değer verirsin ki hep onlar için uğraşırsın, onlar için türlü zorlukları atlatırsın. yaptıklarının hepsi onları mutlu etmek içindir. kendinden vazgeçtiğin anlar bile olur. yapılan yanlışları görmemeye başlarsın. sen uğraştıkça daha fazlasını bekler karşındaki ama sen bunu da görmezsin. çünkü senin yaşamın sevdiklerinin mutlu olması üzerine kurulmuş bir düzenektir artık. fakat bu şekilde yaşamak çoğu zaman kaybetmemize yol açar. insanoğlu bu nankör oluyor, verilen değer yetmiyor. illa üzmek mi gerekir anlamıyorum incitince mi seni de düşünürler... değer veripte değer görülen bir yer yok mu bu dünyada!
