bazen öyle bir an geliyor ki kim bilir hayatın henüz başlarındayken sonundaymış hissine kapılıyor insan.
işte o günlerden birinde belki bir gün sözcükler anlamını kaybediyor, saatler bir maratondaymışcasına hızlanıyor, insanlar önemsizleşiyor ve hevesler, uğraşlar köreliyor.
tükenmek bir farkına varmadan hızlanmak olsa gerek. hızlandıkça yavaşlıyoruz, yavaşladıkça sürünüyoruz ve süründükçe hızlanmanın ne olduğunu unutuyoruz. sonra bir an geliyor ve sürüne sürüne çıktığımız o tepe, bizi tekrardan aynı konuma getiriyor.
bir hız treninin işleyişi gibi aslında her şey; yalnızca sonuç, bitiş.
