Ya çevreme bakıyorum, sonra insanlara dönüyorum; insanlara baktıkça geçmişlerini ve bugünlere gelişlerini düşünüyorum. Henüz bir bebekken yılları beraberinde büyüterek yaşlanıyorsun ve bir yandan zamanı gelince ki o zaman bu yaşlılık anı oluyor, kimi yere göre değişse de genelde değersiz görünüyorsun. Sonraysa yalnızlık, bitiş, ölüm. Tükenerek ölüm. Bir başına ölüm.
Korkunç geliyor. Yaşlanamadan ölmek isterim. Birilerine muhtaç kalıp lafını yemek ve onca yaşanmışlığa rağmen düşmektense erken gitmek daha makûl geliyor.
Zor.
