Eskiyi ziyaret ettim.
Hala bir yerlerde orada. Esasında bölük pörçüğüz. Tanımlanamaz. Ama istiyoruz ki tek olalım. Sade, anlaşılır, biricik.
Hayatımıza birilerini alıyoruz ki tamamlanalım. Onda ve onunla kendimizi bulalım. Yol esnasında farkındalıklar olabilir. Ama bir gün yol bitiyor. Baştakinin üstüne eklenen yeteri kadar değerli bir şey var mı? Ya giden?
Ben yine aynı yerde, aynı düşüncelerle, aynı korkularla. Yolu gösterse de adımı benim atmam gerekti. Çabaladım. Kılımı kıpırdatmadım diyemem. Her zaman için geçerli bu. Dinlenirken yorulurum ben. Ama ne çare.
Ne zaman kendi başıma adım atacağım, rayına girmesi gerekmiyor mu bunun için? Yorgunluktan, korkarım bir gün gözlerimi kapatacağım. Yoksa neden çektim bu kadar acıyı?
