içimde daha fazla tutamayacağım. size bi şey anlatacam.
ömrüm boyunca yapabilmekle övündüğüm eften püften bir başarım var. utanmasam cv'ye de yazarım. ısrarla övünüyorum bununla. alakasız hemen her yerde bu becerimi satmışımdır.
bacaklarımı sıfır açabiliyom. (bak gene)
bi keresinde bursa'da bi gençlik kampındayım. böyle çadırlarda kalıyoruz, kızlı erkekli karışık bi şey. kampın galiba son günlerine doğruydu, bi yarış düzenlemişler. gençler yeteneklerini gösteriyorlardı. ergenliğin doruk noktasındayız. her grup ne yapacağını önceden kararlaştırmış. bizim grup da "ee biz ne yapacağız?" diye kara kara düşünürken ben "benim bi fikrim var!" diye atıldım. gözler üzerime çevrildi. yüzümde "follow me beybi kamon" diye bakan bir ifade var. ama nasıl merakla bakıyorlar ağzımın içine. bi de bunlar bi anda etrafımda toplanınca iyice bi havaya girdim.
"öyle bir şey yapacağım ki birinci olacaz, bana bırakın," dedim. tabii ki bacaklarımı sıfır açacaktım ehehehe. grup ismini yazdırttım anons edilmek üzere. gruplar sırayla çıkıyorlar. olay şu: ismi okunan grup daire şeklinde konumlanmış seyircilerin tam ortasına çıkıyor, beş on dakika akrobatik gösterilerini yapıyor, çıkıyor ve alkışlanıp bitiriyor. bir grup geliyor beş dakika, öteki grup geliyor on dakika hoplayıp zıplıyor falan. parendeler, taklalar ne bileyim envai çeşit hareketler. ama bayağı detaylı yani.
sıra bana geldi. grubumuz anons edildi. tek kişi ağır ağır çıktım tam ortaya. seyirciler kalabalık. bi şok oldular tabii. bir önceki gruptan kalma coşku yerini merak dolu bir sessizliğe bıraktı. muazzam bir sessizlik var. bütün gözler üzerimde. daire şeklinde konumlanmış izliyorlar ortadakini, yani beni. kafalarda soru işareti: bu çocuk niye tek çıktı la?
umursamadım hayret dolu bakışları ve gösterime başladım. tam ortaya geldim, cort diye bacakları ayırdım ortadan ikiye, sıfırımı açtım. sonra da hiçbir şey olmamış gibi "size bu kadar gösteri yeter ibneler!" dercesine kalktım, arkamı döndüm, yürüdüm, gittim.
gösterim tam tamına sahneye girişi, çıkışı ve şovuyla beraber 10 saniye sürdü. ama olsun sonuçta küçük ama etkili bir vuruş yapmıştım. kesin birinci olacaktık. önce bi anlam veremediler. hareketi yaptığımda kalabalıktan "vuaa!" diye şaşkınlık verici bir ses çıktığını hatırlıyorum, o kadar. sunucuyu da hiç unutmam, şair mevlana idris'ti. şok oldu adam.
bence tek sorun gösterimin yeterince planlanmamış çok kısa bir gösteri oluşuydu. yavaşça oturduğum yerden kalkıp seyirci ne olup bittiğini anlamadan şaşkın bakışlar arasından yürüyüp sahneyi terk ettim. arkamda büyük bir sessizlik bırakmıştım. dünyanın en kısa gösterisini icra etmem sanırım onları şok etmişti. bense umursamadan yoluma devam ettim. hatta o an karşıma bi kedi çıktı. bi de utanmadan "gel bakayım pisi pisi..." diye kediyi çağırıp sevdim. öyle bir umursamazlık. her neyse. bu da böyle bi anımdır. yıllar sonra itiraf edeyim dedim.
ayrıca bence gösterim mükemmeldi valla. bok yiyin siz.
