o zamanlar antalya'da oturuyorduk. lise yıllarında okuldan eve yürüyerek gidiyordum. yol yarım saat kadar sürüyordu. okul çıkışında her gün iki adet cips, iki adet de piknik bisküvi alıyordum. kız kardeşim aldemir atilla konuk anadolu lisesi'nde okuyordu. bu gereksiz bilgiyi de niye verdiysem? neyse. her gün okullarının önünden geçiyordum. bir gün kız kardeşim bana "abi, arkadaşlarım seni görüyorlarmış." dedi. "beni nerden tanıyorlar ki?" diye sordum. "yüzümüz çok benziyormuş." dedi. "oha olm o kadar benziyor muyuz biz, karıştırmış olmasınlar?" dedim. " hep cips yiyormuşsun." dedi. bu son bilgiyle ben olduğuma kesinlikle ikna oldum. meğer her gün cips yerken beni izleyen birileri varmış.
o dakika kafamdan aşağı kaynar sular döküldü, vücudumu ter bastı. "hassiktiiir!" iç sesiyle flashback yaşadım. apartmanda çırılçıplak mahsur kaldığım şu günküne benzer bir şoktu bu.
zira kardeşimin okulunun önünden geçerken beni izleyen kalabalığa sunduğum o harikulade sahne muhtemelen şöyle bir şeydi:
piknik bisküviler çoktan bitmiş, ikinci paket cipsin de sonlarındayım. kafaya paketi dikiyorum, bir iki defa aşağı yukarı sallayıp oval yaptığım ağzıma son parçaları yuvarlayıp şuork şuork yedikten sonra "bitti mi la?" diye paketin içine dürbüne bakar gibi son bi bakış atıp ulaşamadığım son kırıntıları da paketten çıkan şrar şroror sesleri eşliğinde parmağımla emcüklüyorum. üstüne bi de şiyup şiyup diye hunharca parmaklarımı yalıyorum.
durun lan çizerek anlatıcam: görsel
allah'ım resmen mutluluk tablosu. gerçi kendimi çük gibi çizmişim ama neyse kalsın böyle. ver kenarına ahşap çerçeveyi, as duvara. bir zamanlar acayip seviyormuşum lan yaşamayı ahahahah. bunu yaparken de dünya umurumda değilmiş herhalde ki uzun süre beni o okulda izleyip izleyip kopanların olduğunu fark etmemişim. pü rezillik aq.
anlayacağınız biri beni bu şekilde kameraya alsa bugün bana çok rahat şantaj yapabilir ve ben bu görüntüler yayılmasın diye cebimdeki son parayı verebilirim.
ama ertesi gün ne mi yaptım? yine hunharca cips yedim nihohohah. kardeşimin okulunda adımın "çıldırırcasına cips yiyen çocuk." olarak çıkması an meselesiydi artık. eve geldiğimde "ya abi ya allah aşkına cips yeme artık!" diye feryat etti kardeşim. "sana ne lan!" derken bim'den yeni aldığım patito cips paketini açıyordum, bi parça alıp ağzıma atıyordum.
o değil de yerken bu kadar ses çıkaran başka bi yiyecek yoktur herhalde.
