millet olarak nadiren ortak yaptığımız eylemdir.
herkesin tarihi kendisine göredir bu ülkede. osmanlı düşmanları bile istanbul'un fethiyle gurur duyar, erasmuslu arkadaşlarına 3 kıtaya hükmetmiş olmanın hafifliğiyle hareket yapar. aynı şey yakın tarih için de geçerlidir. bunlar birliktelik adına güzel şeylerdir aslında.
ancak şimdiki zamanda bile hava atıyor olmamız garipsenmesi gereken bir hadisedir. millet alıp başını giderken biz hala daha dedelerimizin yaptıklarıyla övünüp dururuz. elin rus'u, amerikalı'sı fırlatma işlemi için geri sayımdayken biz kulaklarına "viyana'yı da bi' alsaydık..." diye hikaye anlatır, "ama atatürk vermedi hatay'ı..." diye caka satarız. adamların çok da çükündedir zaten bütün bunlar.
bizim tarihimizle hava atmamız şu yüzyılda bir ayıptır aslında (tarihinizi silin, unutun demiyorum). bizim durumumuz, "benim dedem çok zengindi. hanları hamamları vardı. deveden iner ata binerdik" diye konuşanın "ee şimdi niye böylesin" sorusuyla karşılaşmasının aynısıdır.
sözlük başında sağ-sol çatışması yaşamaktan kafayı kaldırabilirsek biz de dedelerimiz gibi olabiliriz. torunlarımızın da hava atacağı bir şeyler olur hiç değilse.
