zamani durdurmak istedigim nadir anlardan biriydi. "hayatimin en mutlu aniymis, bilmiyordum." desem orhan pamuk gibi, hic abarti olmaz.
o anin bir daha geri gelemeyecegini, izledigim bu yuzun bir gun yabanci olacagini adim gibi bildigimi biliyorum.
gercekleri kabul etmenin hafifligi ve de buruk huznuyle camin kenarina gidip bir sigara yakarak biraz da uzaktan seyretmekti aslinda o ani guzel yapan.
hicbirinin farkinda olmayan, karsilasmaniz tamamen bir rastlanti eseri gerceklesmis bir yabancinin kalbin tam orta yerinde bulunabilmesi ne de garip bir hismis.
cok yillar gecmis, acilar bitmis lakin hatirladikca yasanan burukluk sanirim bir parcam olarak kalmis.
cok yasa, var ol.
