zamanin ne kadar hizli aktigini, acimasiz oldugunu bir kez daha sert sekilde yuzume carpmistir. ufak oldugum yillarda yasadigim ve hissettigim her seyi, sanki baska bir dunyada ya da hayatta yasamis oldugum hissine kapiliyorum sik sik.
cok kisa sureligine ayni sokak ya da mahalleden gecerken bazen hissedebiliyorum bu duyguyu fakat maksimum 2 saniye surebiliyor.
sokak ayni, mahalle ayni, her sey ayni saniyorum ben haric. epiktetos'a bu noktada saygi duymamak imkansiz geliyor. "olaylar aslinda olduklari gibidirler, onlara anlamlar yukleyen zihnimizdir."
