ufakkene misafirlige gidilen yerde sanki illa bir adet cins, huysuz cocuk olma sarti vardi anasini satayim. ya oyuncagindan oynatmayan, ya cikolatasindan vermeyen, ya elini cizen, ya sacini ceken, her boka "anneeeeaaa" diye zirlayan, boyle yavsak, pis bir tip iste. erkek olur, kiz olur fark etmez, ama illa ki olurdu bitane bundan.
ee, napacan bu manyak karsisinda? cocuksak da sabir denen bir sey var kardesim. orada artik barbie bebek mi olur, oyuncak araba mi olur; eline ne gecerse kafasina kafasina vurmak allahin emri olmustur artik. yalniz isin zor kismi, dovdugunuz bebenin ailesine ve kendi ailenize durumu caktirmamak. bu asamada cok cakal, sinsi ve pis olmak gerek. bu tur zorluklar nedeniyle kucuk yasta ogreniyorsunuz malesef bunlari da.
zivanadan cikartan veletin agzina agzina vurup, etkisiz hale getirdikten sonra, hemen o ortamdan uzaklasmak birinci kuraldir. eger oyun oynadiginiz yer ailelerinizin oldugu oturma odasina uzaksa, isiniz daha kolay oluyordu tabi.
dusmani odasina kitlemek, etkisiz hale getirmek icin onemli bir etkendi. dusmani odasinda cigirirken birakip geldikten sonra, ailenize "yeeeaa benim canim sikildi, gideliiim!" deme seanslari basliyor. bi sure bu sekilde beyin yedikten sonra, anne-babaniz mecburen pes ediyor ve o evden uzaklasiyorsunuz.
artik o gururla ve suratta yavsak bir gulumsemeyle, gece ne bicim de guzel uyunur ama.
