son 15 yılda yaşanılan durum. adeta kimsesiz, anasından yeni doğmuş gibi çırılçıplak ve kıyamet sonrası tek başına kalmış gibi. belki de içimde insanlara duyduğum tiksinme (istisnalar hariç) bunda etken. yok yani, yanlış anlaşılmasın; kazıklanma durumu falan değil. sadece eskilerin gitmesi ve gidenlere bakınca yenilerin insan bile sayılamayacak kalitede olması. düşünsenize... lise çağında benim gibi milliyetçi/ırkçı/fundamentalist biri hoşlandığı kız solcu diye kalkıp das kapital (1.cilt) okumuş, karşı tez olarak goebbels'in anılarını, adolf hitler'in kavgamı vs okumuştum. çünkü o solcu kız agah oktay güner'in verim ekonomisini, türkeş'in dokuz ışık doktrinini okumuştu. böyle bir nesilde ki arkadaşlıklar nasıl olurdu, düşünsenize? şimdi ki yetişen nesle, insanlara bakınca... cehalet ve bilgisizlikle gelişmemiş bir zeka akıl ile oluşturamadıkları karakter ve kişilikleri yanında asla edinemeyecekleri evrensel bir ahlak ve etik değerleriyle bu güruh ile nasıl arkadaşlıklar kurulabilir? istisnalar hariç ama istisnalar kaideyi bozmaz.
