ilk defa takacaksanız; arka fon müziği barış manço'dan gülpembe'dir. biraz korkar biraz da heyecanlanırsınız. "ulan nasıl bunu gözümün üstüne koyacam?" dersiniz. daha sonra; tersini düzünü keşfedersiniz lensin. beyninize laf geçiremezsiniz, göz kapakları sürekli oynar. insanın kendi beyninin; kendi gözüne kendi parmağı* ile bir şey yapmayacağını anlatamaması da ilginç tabi. denersiniz, denersiniz. 1. lensi takarsınız bir gözünüze. garip bir görüntü oluşmuştur. bir göz görür, diğeri aynıdır. aynadan görmeyen gözünü kapatırsınız, sonra; "anaa, bizim şofben arçelik'miş" dersiniz. sonra diğeri için biraz daha kolaydır işiniz. ev ahaliainin karşısına çıktığınızda; gözleri yeni açılmış türk filmi karakterlerine benzetirler sizi. lensi ilk çıkardığınızda da gözlerinizin bozuk olduğuna inanamazsınız. ha derseniz ki; "ulan it kaç defa taktın, kaç defa çıkardın?" . taktım da henüz çıkarmadım.
