eskiden daha güzeldi tabii. insanları güleryüzlüydü bir kere. komşuluk ilişkileri başkaydı. şimdi kimse kimsenin yüzüne bakmıyor. mahallemizde biz ermenilerden başka müslüman ve rum komşularımız yaşardı. ramazanda fırından alınan sıcacık pideler, paskalya'da boyayıp tokuşturduğumuz yumurtalar, birbirimize dağıttığımız çörekler, aşureler, kurban bayramları, noeller, hepsi bambaşkaydı. zamanla kayboldu.
kadıköyü kadıköy yapan o çok kültürlülüğüydü. şimdiyse geriye 15 yaşında hayatı çözdüğünü sanan kızlar*, rexx sineması önünde ordu gibi dolaşan liseliler, kimsenin birbirine selam vermediği, saygı duymadığı sıradan bir semt kaldı. hiçbir özelliği yok. yine de seviyorum kadıköy'ü, moda'yı. halen daha başkadır. bunca yıldır burada yaşayıp da o balona binmemek de ayrı bir ayıptır tabii, "yaparız bir gün" diye diye erteledik. ama yapacağım bir gün. *
