çarşida yürüyorum tek başimayim. 7 kişilik bir gruptan omuz yiyorum bir anda arkami dönüp napiyosun diyemiyorum neşeyle gülen kürt vatandaşlara. içimdeki sola karşi destek bitiveriyor. sonra düşünüyorum niye ulan diiyorum kendime. yediremiyorum bütün gece evde satir tüfek silah ne varsa toplayip hepsini silmek istiorum. sabah oluyor geçiyor sinirim. doğan güneşle beraber kayboluyor hepsi hükümeti eleştirmeye, kürtlere ön yargiyla bakılmasina kızıyorum. ben dayanirim ama herbabayiğidin harci değil bunu başarmak o yüzden bu ön yargiyi kirmak için alınacak uzun km ler var. heleki bu ülkede bir metre bile adim atılmamışken....
