zamanla kavga etmeye başladığında, ruhunu mengene gibi sıkıştıran his.
büyür, büyür ve dünyada tatmak isteyeceğin tüm duyguları yok etmek istercesine içi sıkıntı dolu bir balon yaratır. patlasa da rahatlasam dedirtir bir süre sonra...
yaşadığın anın göreceliği ruhunu daraltır sanki. anlar, anılar birbirine girer. olmak istediğin yerde, olmak istediğin insanlarla, yapmak istediğin şeyleri yapıyor görünürsün; oysa bir anlam ifade etmez bunlar. sanki bir astral seyahatte; bakar görmez, duyar dinlemez, bilir anlamaz bir haldesindir. bedenini bile doğru düzgün hissetmezsin. bir uyuşma gibi damarlarından yayılır. beynini uyuşturur önce, en sonunda kalbine ulaşır. hayallerin, umutların, isteğin, zevkin, yaşam sevincinin bittiği noktaya götüren bir köprüdür o boşluk hissi. kimileri köprüden isteyerek geçer* ve sonunu kurtuluş olarak görür, kimileri ise tutunur hayata. geçmese de o his, inatlaşır ölümle...
olanların, bitenlerin, gidenlerin, dönenlerin, kalanların ve başlangıçların anlamını yitirdiği zamanda, zamansızlık içinde kısılı kalmış gibi döner durursun. kafanı vurduğun duvarlar arasına kıstırılmış bir hayvansındır o an. katatonik bir yaşam bekler artık seni köprüyü geçmeye cesaretin yoksa. yalnızlıktan ve korkudan bile titreyecek mecalin kalmaz sonra. uçurumda, kendine sarilip aglamak avutamaz...
vurgular, tonlamalar, noktalamalardır ihtiyacınız olan ama o boşluk kara delik gibi yutmuştur tüm çözüm yollarını... beklersin, neyi beklediğini bilmeden... beklersin bu his geçsin diye... beklersin bitmesini... bir şarkıdır o an tutan seni. o da biter; sen zaten bitmişsindir...
"anne, ne olur bana sarıl. beni sev, beni tut; anne, düşüyorum. korkuyorum! ağlamıyorum artık, kanıyorum...
anne, lütfen ellerimi bırakma. beni kendime inandır, bana hayatı sevdir; anne, içimden geceler geçiyor...
anne, tek başıma dayanamıyorum. kendim olmama izin vermiyor bu dünya. anne, ölüyorum..."
