paylaşılan anlar aynı evde oturduğun müddetçe canını yakar. anılarda boğuluyor gibi olursun. ne kadar güçlüyüm desen de, zayıf anlarında üstüne hücum eden ağır aksak ayrıntılardan yorulmuşsundur. bu ev artık yuva değil der içinden bir ses; o evde eski huzuru bir türlü yakalayamazsın. en mantıklısı gitmek dersin en sonunda, "belki unuturum o zaman."
işin kötüsü, bir şarkı anımsarsın o karmaşanın tam ortasında; tanju baba kadınım der ruhuna üfler gibi. hüngür hüngür ağlarsın o zaman. giden sensin ama kendini de götürdüğün müddetçe kaçamazsın ki kendinden! keşke hafızamı sildirebilseydim clementine kruczynski gibi bile dersin o an, onun film karakteri olduğunu bile bile...
taşınmak bazen kaçmaktır kaçamadıklarından. boşuna bir çabadır; zamana, hafızana inat...
