Aklıma intihar geldi. Babamın ağlaması geldi gözümün önüne. Hangi yöntemi uygularsam uygulayayım boşluğa düşecektim. Olmazdı.
Yaşadığım hayata baktım. “ son 15 sene evden çıkmasam da olurmuş “ dedim. Yabancıların aşk, seks, başarı hikayelerini dinlemekten bıktım. Tek başına kalmayı seçtim. Her yerde tek kişiydim artık. Böyle heyecansız, umutsuz, öfkeli, bezgin de olmuyordu.
Ne hayatıma son verebiliyordum ne de istediğim hayatı yaşıyordum. Yaşım da 40’ tı artık. Umut etmek için az, gerçekçi olmak için çok vakit vardı.
Boşluktayım. Bu boşluktan kurtulmamı sağlayacak net bir gelişme olacağını da sanmıyorum.
Bir umut terapi, ilaç deniyorum ama ne umudum var ne de amacım.
Ben kayboldum artık. En iyisi gerçeği kabullenmek olacak.
