yasadigini sonuna kadar hissettigin anlar vardir. hayatla raks edersin. en zorlu figurleri yuruyormuscasina yaparsin. seni en onde, en icten alkislayan biri vardir. senden daha memnun, senden daha gururludur hayata karsi kazandigin her zaferde. herseyi ilk once onla paylasman, her zaman onu yaninda hissediyor olmanla ve en onemlisi de kosulsuz seni anlayacagina inanmanla alakalidir. bu yuzden once ona kosarsin, o da sana kosar.
bir merhaba yazsa, icinde neler barindirdigini bilirsin, bir bakisi ile ne istedigini anlarsin. yazdigi bir satir sana 100 sayfa okumussun hissi verir. anlamaktir onemli olan, anlasabilmek. ezbere bildigim bu guzel ruhun 2 cumlesi bile edebi eserdir bana. cok objektif olamam belki ama okurken herkesten daha cok keyif aldigim asikardir kanimca. yasayarak; anlatilmadan iki hayat birbirini ezberlemisse eger bu olsa olsa tanrinin bize yaptigi bir torpildir. yazilan ve yazilacak olan butun yasam senaryolarimda benimle basrolu paylastigi icin her gun tanriya sukretsem azdir.
bir insana neden boyle yaptin? neden boyle konustun? gibi sebep belirtilecek sorular sormuyorsaniz eger o artik sizin hayat kardesiniz olmustur. neden nickin siyahdalya demedim ben ona cunku ayni doneme rastlar seri katillere merak salisimiz. nasil oldu demeyin hic bilmiyorum.
beni buraya getiren onun bana fisildadigi buraya ait guzel bir kac melodi ama en onemlisi cehennemi merak ettim bir kapidan baksak dese giderim, buraya da oyle geldim. *
inandigim bir sey var benim; gercek arkadaslar tanrinin bize vermeyi unuttugu kardeslerimizdir. Ve benim kardesimin kaleminin degdigi butun kelimeler sihirlidir. (bkz: #3141036)
