Üzgünüm dostlar, çaresiz, mutsuz, berbat haldeyim!
Yaşama sevincimi kaybettim sanıyorum, 23 yaşındayım gelecek adına umudumu yitirdim.
Kendi adıma üzülmüyorum.
insanları seviyorum, okul kantininden tost alamayan çocuklar için üzülüyorum. Kahroluyorum.
Ama bunlar bir şeyleri değiştirmiyor, yoluna koymuyor.
Ölsem de elimden bir şey gelmiyor, getiremiyorum.
Kafayı yemek üzereyim.
Markette babasından karpuz isteyen çocuğa, babasının, “yaz gelsin alırız oğlum” demesine kahroluyorum.
Hangi yaz abi? Hangi yaz? Bir sonraki yaz mı?
Uzun lafın kısası: psikolojim perişan halde.
Hem bireysel hem de toplumsal anlamda umudum yok.
Sigarayı günde iki pakete çıkardım, iki yıl öncesine kadar evde sigara içenle kavga edercesine tartışırdım.
Sarhoş değilim, bunlar alkol alınca aklıma gelmiyor, öyle olsa şu an çok mutlu olurdum. Bunlar aklımdan çıkmıyor. Düşünceler kurt gibi beynimi kemiriyor.
Sonum, sonumuz ne olacak merak ediyorum.
Keşke biraz gamsız, vurdumduymaz olsaydım.
Bazı Yaşıtlarım gibi canım ne istiyorsa onu yapsaydım, günümü gün etseydim. Bunu ekonomik anlamda söylemiyorum, psikolojik anlamda söylüyorum. Ekonomim müsaade ediyor ama düşüncelerim müsaade etmiyor.
