dün gece telefonumu kapattım ve yokluğunu hiç hissetmedim. tek başıma bir mekanda kitap okuyup kahvemi içtim, kimseyi aramadım. insanların ölçüsüzlükleri, egoları, kibirleri beni yoruyor. çoğu kişi yanımda değilken daha rahat hissediyorum. zaten aşk, seks, dostluk konusunda elimi nereye atsam kurudu. insandan uzak olmak beni rahatsız etmez bundan sonra. artık yavaş yavaş daha çok kaybolacak, daha çok telefonumu kapatacak, daha az insanı hayatımda tutacağım. bunu sadece ben istemedim ama artık önemi yok.
sadece kişinin kendisinin değil başka insanların da payı olan durum. yapacak bir şey yok.
