5.
-
martıları seven adam, sesleniyordu kimsesiz martılara. martıları seven adam, yalnızlığını paylaşıyordu martılarla attığı her bir ekmek kırıntısıyla. martıları seven adam, martıları kıskanıyordu dilediğince uçtukları için gökyüzünün büründüğü her renkte. martıları seven adam, martılara doğru kaçıyordu insanların sahte görünüşlerinden. martıları seven adam, martılarla mutlu oluyordu mutsuz anların mutsuz pürüzlerinde...
