"Platin düşlerimin kapak resmi, adına dikili anıttır sayfalarımın sırtı, sayfalarımın beş noktası... Ağıt niyetine bir neyzen elinden sızdırmalı bizi ki duyalım sağırlığımızı; nerden parçalanırsa oradan başlasın bölücülüğümüz.
Kaşla göz arasında süblimleşen vakitsiz büyümüşlüğüm. Çocukluğum zaten kuşatmada... Şoklanmış toyluğum keskin piramit sürülerine dönüşmeden bana çok yüzlü ergen maskeler ver Nemrut ve aysberg arasından. Çünkü ben sana çatısız bir ömrün tam ortasından sesleniyorum. Diline dilimle dokunuyorum. Panzehir sunsun için...
Sanma temize çekerim kendimi hiyerogliflerimden, hala aynı yüzyıl karmaşasıyım. Silmiyorum parmak izlerimi çarmıhtaki zaman dilimlerinden. Adına susuyorum. Sus!uyuyorum...
Darağaçlarına, ipotek mırıltılarına fon olmak var şimdi sere serpe... hecelerin yanlışından bölünme çizgiler dolu diz kapaklarımda. Ne adın saklanıyor ne de son harfin çitlerimi tamamlıyor.
Bir susuzluk molasında yapay ayaklanmalar türettim pencere diplerine. Sığdıramadım seni valizlere, oluk oluk aktın kalemimden, sahici gibiydin. Tek hecelik bir söyleşi kılığında basit bir abartıydın önceleri. Hep öykü başlığı kadar istilaydın kemiklerime. Bilemedim heceler Sahra sı olup masalımda sadeleşeceğini."
